-
1 στόμα
στόμα, ατος, τό, 1) der Mund, von Thieren das Maul; Hom. u. Hes. oft; περιδρύφϑη στόμα τε ῥῖνάς τε, Il. 23, 395, u. öfter in dieser Vbdg; ἄραβος δὲ διὰ στόμα γίγνετ' ὀδόντων, Il. 10, 373; ἡμέων ἀπὸ στομάτων ὄπ' ἀκοῠσαι, sagen die Sirenen, 12, 187; auch das ganze Gesicht, wie man erklärt πρηνὴς ἐπὶ στόμα, Il. 6, 43, u. κὰδ δ' ἄρ' ἐπὶ στόμ' ἔωσε, 16, 410, eigtl. er stieß ihn nieder, daß er auf den Mund fiel; übertr. πτολέμοιο μέγα στόμα, 10, 8. 19, 313, u. στόμα ὑσμίνης, 20, 359, der Rachen od. Schlund des Krieges, der Schlacht, die als gierige Ungeheuer zu denken sind; ἀπό μοι λόγον τοῠτον, στόμα, ῥῖψον, Pind. Ol. 9, 35, d. i. sprich nicht dies Wort; κωφὸς ἀνήρ τις, ὃς Ἡρακλεῖ στόμα μὴ παραβάλλει, P. 9, 87, d. i. der ihn nicht lobt; σιγᾷ οἱ στόμα, N. 10, 29, u. sonst; Tragg.: ψευδηγορεῖν γὰρ οὐκ ἐπίσταται στόμα Διός, Aesch. Prom. 1034; εὔφημον κοίμησον στόμα, schweige, Ag. 1920, u. öfter; εὐφημεῖν στόμα, Eur. Hec. 337; οὐκ ἐφέξετε στόμα, 1283; κλῄσας στόμα, Phoen. 872; σῖγα ἕξομεν στόμα, Hipp. 660; στόμα συγκλείω, Thesm. 40; u. in Prosa überall, οὐδὲ τὸ στόμα πρὸς τὸ στόμα προςϑήσεις, vom Kusse, Xen. Mem. 2, 6, 39, vgl. 3, 14, 5; ἴσχε δακὼν στόμα σόν, Soph. Trach. 973; νῠν καλὸν ἀντίφονον κορέσαι στόμα πρὸς χάριν ἐμᾶς σαρκὸς αἰόλας, Phil. 1156; τὸ ϑεῖον αὐτοὺς ἐξαναγκάζει στόμα, O. C. 609, der Mund des Gottes, der weissagt; στόμα Πινδάρου, Pindar's Dichtermund, d. i. der Dichter Pindar, Jac. Anth. 2, 1 p. 303; sprichwörtlich ἀπὸ στόματος εἰπ εῖν, frei vom Munde weg, auswendig hersagen, Plat. Theaet. 142 d; Xen. Mem. 3, 6, 9 Conv. 3, 5; vgl. Philem. bei B. A. 436; ähnlich ἐν στόματι λέγειν, Ar. Ach. 198; διὰ στόματος u. ἀνὰ στόμα ἔχειν, stets im Munde führen, καὶ διὰ γλώσσης ἔχειν, Eur. Andr. 95, vgl. El. 80; Xen. Cyr. 1, 4, 25 Hier. 7, 9; πᾶσιν διὰ στόματος, Theocr. 12, 21; seltener διὰ στόμα, Aesch. Spt. 51. 579, οἶκτος ἦν διὰ στόμα, λέγει δὲ τοῠτ' ἔπος διὰ στόμα; ἀναβοᾷ διὰ στόμα, Eur Or. 103; Ar. Lys. 855; auch ἐν στόμασιν ἔχειν τινά, vom Lobe u. Tadel, Her. 3, 157. 6, 136; ἐξ ἑνὸς στόματος ἅπαντες ἀνέκραγον, Alle aus einem Munde, Ar. Equ. 670; Plat. Rep. II, 364 a; ὅ τι ἦλϑ' ἐπὶ στόμα, was Einem in den Mund kommt, das Erste, das Beste, VIII, 563 c; s. Schaef. zu Dion. Hal. de C. V. 13; vgl. Aesch. frg. 337. – Auch die Rede, τὸ γὰρ σὸν ἐποικτείρω στόμα ἐλεινόν, Soph. O. R. 671, vgl. O. C. 985, u. öfter bei den Tragg. vom Inhalte der Rede. – 2) übh. Mündung, Oeffnung; ποταμῶν, Il. 12, 24, vgl. Od. 5, 441; Νείλου, Aesch. Prom. 849; auch πόντιον, der Meeresschlund, Eur. Rhes. 438; τοῠ κόλπου, Thuc. 4, 49; Πόντου, 73; ποταμοῠ, 102; λιμένος, 7, 56, wie Xen. An. 5. 10, 1 u. öfter; ἠϊόνος στόμα μακρόν, die geräumige Mündung det Bucht, Il. 14, 36, vgl. Od. 10, 90; Her. 2, 17. 4, 85; auch ein Erd- oder Felsenspalt, aus dem ein Eingang, ἀργαλέον στόμα λαύρης, der enge Ausgang des Gäßchens, Od. 22, 137; τὸ ἄνω στόμα τοῠ ὀρύγματος, Her. 8, 23; ἐπ' 'Αξείνου στόμα, Pind. P. 4, 203; χϑόνιον Ἅιδα στόμα, ib. 44; ἑπτάπυλον στόμα, Soph. Ant. 119, Theben's sieben Thore; Zugang, Xen. Cyr. 2, 4, 4; zum Hause, An. 4, 5, 25; τὰ τῶν διεξόδων στόματα, Plat. Phaedr. 251 d. – 3) der vordere Theil, bes. von Waffen, die Spitze, ξυστὰ κατὰ στόμα εἱμένα χαλκῷ, Il. 15, 589; die Scharfe, die Schneide des Schwertes, Soph. Ai. 651 u. dgl.; – die vordere Seite, Fronte des Heeres, κατὰ στόμα, Stirn gegen Stirn, gerade gegenüber, Her. 8, 11; vgl. Eur. Rhes. 408; nach Suid. τὸ ἔμπροσϑεν μέρος τοῠ στρατοῦ; Xen. An. 3, 4, 42 κελεύει δέ οἱ συμπέμψαι ἀπὸ τοῠ στόματος ἄνδρας, wo οὐρά der Ggstz ist, vgl. 5, 4, 22 Hell. 3, 1, 23; so auch Plat. κατὰ τὸ στόμα τοῠ διώκοντός τε καὶ φεύγοντος ὁ δικαστὴς ἱζέσϑω, ihnen gegenüber, vor Augen, Legg. IX, 855 d; aber bei Pol. ὄντες οἱονεὶ στόμα τοῠ κατὰ τὴν πόλιν πλήϑο υς ist = der Kern, 10, 12, 7.
-
2 κορέννῡμι
κορέννῡμι, fut. κορέσω, κορῶ (ὅς κε τάχα Τρώων κορέει κύνας Il. 17, 241, wie 8, 379. 13, 831), aor. ἐκόρεσα, perf. pass. κεκόρεσμαι, ep. κεκόρημαι, auch Ar. Pax 1251 in einer Nachahmung des Hom. und Heraclit. bei Clem. Al., u. diesem in der Bedeutung gleich κεκορηότε Od. 18, 372; – sättigen, satt machen; τινὰ δημῷ καὶ σάρκεσσι Il. 8, 379, wie μολπῇ ϑυμὸν κορέσωμεν Ap. Rh. 3, 897; übertr., πρὶν ἂν κορέσῃ κέαρ Aesch. Prom. 165. – Auch c. gen., κορέσαι στόμα ἐμᾶς σαρκός Soph. Phil. 1141. – Häufiger im med. u. pass. sich sättigen, satt werden, τινός, z. B. οἴνοιο κορεσσάμενος καὶ ἐδωδῆς Il. 19, 167, δαιτὸς κεκορήμεϑα ϑυμὸν ἐΐσης Od. 8, 98, öfter, wie Hes. κεκορημένον ἦτορ ἐδωδῆς O. 591; βορῆς Panyas. bei Ath. II, 37 b; βορᾶς κορεσϑείς Eur. Hipp. 112. – Auch übertr., φυλόπιδος κορέσασϑαι, sich am Kampfe sättigen, des Kampfes satt bekommen, Il. 13, 635, κεκορήμεϑ' ἀέϑλων Od. 23, 350, u. öfter c. partic., ἐπεὶ κλαίουσα κορέσσατο ὃν κατὰ ϑυμόν, da sie sich am Weinen gesättigt, satt geweint hatte, 20, 59, ἐπεὶ κλαίων τε κυλινδόμενός τ' ἐκορέσϑην 4, 541, vgl. Il. 18, 287. 22, 427; ἐκορέσσατο χεῖρας τάμνων, er bekam das Holzhauen an seinen Händen satt, 11, 87; – ὕβρεϊ κεκορημένος, voll Uebermuth, Her. 3, 80; κεκορεσμένος Xen. Mem. 3, 11, 13. Sonst nur noch in sp. Prosa, z. B. Plut. Dem. 23; ὁ δῆμος κεκόρεστο Hdn. 1, 13, 10; ἐκορέσϑησαν φιλοῦντες Luc. D. Mer. 3, 2; πῶλος κορεσϑεὶς τοῦ μητρῴου γάλακτος Ael. V. H. 9, 4.
-
3 κορέννυμι
κορέννῡμι, Them.Or.16.213a; [full] κορεννύω, Gloss.; [full] κορέω, Nic.Al. 195; [full] κορέσκω, ib. 225, 360, 415: [tense] fut.Aκορέσω Hdt.1.212
; [dialect] Ep.κορέεις Il.13.831
,κορέει 8.379
, 17.241: [tense] aor.ἐκόρεσα 16.747
, A.Pr. 166 (lyr.); poet.ἐκόρεσσα Theoc.24.138
, AP7.204 (Agath.):—[voice] Med.,κορέννυμαι Orph.L. 732
, opt. : [tense] aor. ἐκορεσάμην, [dialect] Ep. ἐκορεσς-, κορεσς-, Il.11.562, Od.20.59:—[voice] Pass., [tense] fut.κεκορήσομαι Max.117
: [tense] aor.ἐκορέσθην Od.10.499
; [dialect] Ep. [ per.] 3pl. - θεν Ar. Pax 1283 sq.: [tense] pf.κεκόρεσμαι X.Mem.3.11.3
(nowhere else in early Prose), Plu.Dem.23, APl.4.190 (Leon.); [dialect] Ion.κεκόρημαι Il.18.287
, Hes.Op. 593, Sapph. 48, Ar. Pax 1285 (v. infr.): [tense] pf. part.[voice] Act. (with pass. sense) κεκορηώς, -ότος, Od.18.372, Nonn.D.5.34, Coluth.120: also [tense] fut. (in intr. sense) :—satiate, fill one with a thing, c. dat., ;μολπῇ θυμὸν κ. A.R. 3.897
: c gen. rei, (lyr.): c. acc. only, τίς ἂν κορέσειεν ἅπαντας; Thgn.229; l.c.:—[voice] Med., satisfy oneself, c. gen.,ἐκορέσσατο φορβῆς Il.11.562
; ; ὄφρ'.. κρειῶν κορεσαίατο θυμόν might satisfy their desire with flesh, Od.14.28: metaph.,φυλόπιδος κορέσασθαι Il.13.635
: c. part.,κορεσσάμεθα κλαίοντε 22.427
; :—[voice] Pass., to be glutted, satiated,δαιτὸς κεκορήμεθα θυμὸν ἐΐσης Od.8.98
;κεκορήμεθ' ἀέθλων 23.350
;κεκορημένος ἦτορ ἐδωδῆς Hes.Op. 593
;βορᾶς κορεσθείς E.Hipp. 112
;πολέμου ἐκόρεσθεν Ar. Pax 1283
: c. part.,κλαίων.. κορέσθην Od.4.541
; οὔ πω κεκόρησθε ἐελμένοι; Il.18.287: rarely c. dat. rei,κριθαῖσι κορεσθείς Thgn.1269
;πλούτῳ κεκορημένος Id.751
;ὕβρι Hdt.3.80
: abs., dub. in Sapph.48.—Cf. κορίσκομαι. (Cf. Lith. šérti 'feed'.)Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > κορέννυμι
-
4 σάρξ
A flesh, Hom. always in pl., exc. Od.19.450, cf. Hes.Sc. 364, 461;κορέει κύνας.. δημῷ καὶ σάρκεσσι Il.8.380
;ἔγκατά τε σάρκας τε καὶ ὀστέα Od.9.293
, cf. 11.219; , cf. Hes.Th. 538, Pi.Fr. 168, etc.; ;ὀπτὰς σάρκας Id.Ag. 1097
;σάρκες δ' ἀπ' ὀστέων.. ἀπέρρεον E.Med. 1200
; sts. to represent the whole body,μήτε γῆ δέξαιτό μου σάρκας θανόντος Id.Hipp. 1031
, cf. 1239, 1343 (anap.): sg. later in same sense, τοῦ αἵματος.. πηγνυμένου σ. γίνεται (of the foetus) Hp.Nat.Puer.15, cf.Steril.233; (lyr.);ἔδαπτον σάρκα E.Med. 1189
, cf. Ba. 1136, Cyc. 344, etc.: also collectively, of the body,γέροντα τὸν νοῦν, σάρκα δ' ἡβῶσαν φέρει A.Th. 622
;σαρκὶ παλαιᾶ Id.Ag.72
(anap.); σαρκὸς περιβόλαια, ἐνδυτά, E.HF 1269, Ba. 746:—Pl. uses sg. and pl. in much the same manner, , cf. Smp. 211e, R. 556d, Grg. 518c, etc.; , cf. 61c, 62b, etc.: portions of meat, usu. in pl.,σάρκας τρεῖς IG12(7).237.17
([place name] Amorgos) (sg., ib.12(2).498.16 (Methymna, iii B.C.)); but, pieces of flesh or membrane,βήσσοντα.. ὥστε σάρκας ἐνπύους.. ἀποβάλλειν SIG 1171.5
([place name] Lebena).b εἰς σάρκα πημαίνειν to the quick, Phld.Herc. 1289p.60V.2 ἡ σ. τοῦ σκύτεος the inner or flesh-side of leather, Hp.Art.33.3 fleshy, pulpy substance of fruit, Thphr.CP6.8.5, HP1.2.6, 4.15.1, al.II the flesh, as the seat of the affections and lusts, fleshly nature,ἐν τῇ σ. ἡ ἡδονή Epicur.Sent.18
, cf. Sent.Vat. 33; ἀδούλωτον (prob. l.)τῇ σαρκὶ καὶ τοῖς ταύτης πάθεσι Plu.2.107f
, cf. 101b; freq. in NT, Ep.Gal.5.19, al.2 in NT also, the body,τῆς σαρκὸς πρόνοια Ep.Rom.13.14
;οὔτε ἡ σ. αὐτοῦ εἶδεν διαφθοράν Act.Ap.2.31
, etc.: hence (partly as a Hebraism) πᾶσα σάρξ, = every- body, LXX Ge.6.12, al., Ev.Luc.3.6, etc.; οὐ.. πᾶσα σάρξ nobody, Ev. Matt.24.22, etc.3 the physical or natural order of things, opp. the spiritual or supernatural,σοφοὶ κατὰ σάρκα 1 Ep.Cor.1.26
;ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ καὶ οὐκ ἐν σαρκὶ πεποιθότες Ep.Phil.3.3
; τὸν κύριον τῶν πνευμάτων καὶ πάσης ς. SIG1181.3 (ii B.C., Jewish). (Perh. I.-E. twr[kcirc ]- 'portion', cf. Avest. θwar[schwa]s- 'cut'.)
См. также в других словарях:
κορεννύω — (ΑM κορεννύω, Α και κορέννυμι και κορέω και κορέσκω [στη νεοελλ. συν. στον μέλλ., αόρ. και παρακμ.]) 1. γεμίζω κάτι όσο το δυνατό περισσότερο, υπερπληρώ «κορέσαι στόμα... ἐμᾱς σαρκός», Σοφ.) 2. προκαλώ σε κάποιον το αίσθημα τού χορτασμού ή… … Dictionary of Greek